Xuño dump ;p
Ola, amigas. Hoxe volvo a esta plataforma á que parece que fago reforzo intermitente para falarvos un pouco das cousas lidas, vistas, escoitadas e, en definitiva, vividas neste mes de xuño.
Lin tres libros de non ficción de temática queer, dun xeito ou doutro; non tanto polo mes no que estamos, que pode ser que tamén, senón máis ben porque en xuño sempre aproveito para ler os libros da biblio da facom que levo tempo querendo ler e cadrou así. Un deles foi Maricas malas de Christo Casas, un ensaio que parte da premisa de aportar ideas para “amariconar o mundo”, dá voltas sobre se a aprobación do matrimonio homosexual foi un avance real para o colectivo e anima á solidariedade entre persoas disidentes (tamén aquelas máis próximas ao normativo) para plantar cara ao sistema cisheteropatriarcal.
Outro libro foi Ocaña: el eterno brillo del sol de Cantillana, a antoloxía sobre o pintor Ocaña que publicou Dos bigotes hai uns meses, coordinada por Carlos Barea. Gustoume como xeito de achegarse a Ocaña máis alá do documental de Ventura Pons; sempre pensara en Ocaña como unha persoa misteriosísima que deixou constancia da súa existencia unicamente no gravado para aquel documental, e resulta que non é para nada así. Se ben hai máis dun texto que se recrea demasiado en volver mencionar todo o que sempre se di sobre Ocaña (que se a infancia, que se a aldea, que se os paseos polas Ramblas), tamén hai outros que ofrecen análises máis coidadosas da súa obra, pictórica ou performática.
O último libro, e o que máis me impactou, foi Man enough to be a woman, a autobiografía de Jayne County. County, aínda que ninguén a lembre hoxe no mainstream, foi unha artista multifacética moi presente na escena underground neoyorquina dos 70. A tía estivo en Stonewall e en Woodstock, traballou con Warhol, con Bowie ou con Patti Smith e xirou por América e Europa protagonizando o pico da escena punk. É un libro súper entretido que mestura mogollón de historias de persoas coñecidas ou anónimas do momento con reflexións acerca da identidade e do xénero.
Escoitei poucos lanzamentos máis alá do Brat este xuño, e non podo dicir del nada que non se dixera xa. Tentei convencer ás miñas amigas cada vez que se viralizaba un vídeo da xira mundial de Troye Sivan de que había unha capa dun romanticismo fermosísimo baixo ese primeiro impacto de sexualidade viralizable dalgunhas das súas coreografías. O seu show é valioso xa unicamente por ser así de guarro, sen dúbida, mais tamén me interesa como é quen de crear nunha performance tan porca pequenos momentos de honestidade e vulnerabilidade. Falo, concretamente, do vídeo posiblemente máis popular dos que saíron tras os primeiros concertos (ata que o outro día sacou a Ross Lynch para facer One of your girls, claro), ese momento no que canta a ponte de Got me started. Troye, ao cantar, non mira nin ao pene-micro, nin ao público, nin cara abaixo; mira directamente aos ollos do bailarín. Troye quere parar de mamar pinga durante uns segundos para alzar a cabeza, mirar ao seu amante e preguntarlle “Podo ser honesto contigo?”. Pide romper coa incomunicación, unha tregua no sexo para falar as cousas.
Vin moi pucas películas este mes. Estou completamente secuestrado por Carrie Bradshaw. Por sorte, axudoume a encher o Letterboxd o ciclo de cine LGTBIQA+ Ambienta en Pontevedra, que un ano máis acabou sendo un servizo. Nel vin de novo Te estoy amando locamente (Alejandro Marín) e por primeira vez o filme Slow (Marija Kavtaradze) e curtas como a excelente Maurice’s Bar (Tom Prezman, Tzor Edery); fóra del, vin As Neves (Sonia Méndez), Strategia del ragno (Bertolucci) e Il Decameron de Pasolini. A miña favorita do mes creo que foi a última.
E iso é todo o que vos podo ofrecer. Espero que vos gustaran as recomendacións e vémonos por aí, a ser posible no mundo que realmente importa: o real.